|
(13)....
เมื่อคืนโอบกชนอนไม่หลับ พะวงคิดถึงวันนี้ว่าจะสดสวยเพียงใด แต่จวนเวลานัดมาเกือบสองชั่ว
โมงแล้ว.....
ไม่เห็นวี่แววของอุรัมภ์เลย โอบกชรอแกร่วอยู่หน้าประตูกว่าสองชั่วโมง จนทนเมื่อยไม่ไหว กลับมานั่งจับ
เจ่าบนโซฟาแทน ข้าวของที่เตรียมไว้วางพร้อมอยู่หน้าบ้าน หล่อนเองก็แต่งตัวเรียบร้อยก่อนเวลานัดเสียอีก
ไม่รู้ว่าอุรัมภ์ไปมัวเสียเวลาอยู่ตรงไหน เขาอาจตื่นสายหรือกำลังสาละวนจัดข้าวของขึ้นรถอยู่กระมัง
โอบกชคิดไปต่าง ๆ นานา.....
ความคิดหยุดลงเมื่อบีเอ็มดับบลิวสีแดงเคลื่อนเข้ามาจอด ผู้ชายร่างสูงผิวคร้ามแดดเล็กน้อยก้าว
เร็ว ๆ มาหาหล่อน โอบกชงง ๆ อยู่ ยุทธภูมิมาหาด้วยเรื่องอะไร
"อายุทธ....."
"สวัสดีกช"
"อายุทธคะ คุณรัมภ์นัดกชไปเที่ยวทะเลวันนี้ค่ะ" หล่อนบอกสีหน้ายินดี "แต่เนี่ยช้าไปตั้งสองชั่วโมง
แล้ว สงสัยจะตื่นสาย ก็ดีเหมือนกันนะคะ ถึงที่โน่นบ่ายนิดนึง แดดกำลังดี"
เขาเม้มริมฝีปาก คิดอยู่ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี
"อาจะมาบอกกชว่าอุรัมภ์ไปไม่ได้"
หล่อนอึ้งมองเขาค้างอยู่นาน ก่อนจะถามเสียงปร่า
"ไปไม่ได้? ทำไมคะ?"
"เออ....." เขาไม่อยากปิดความลับใครแม้แต่ครั้งเดียว "ไปราชการด่วนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว บอกกช
ไม่ทัน แต่ว่า.....เย็นนี้ก็กลับแล้วละนะ"
เขาปดคนอื่นเพราะอุรัมภ์มาหลายครั้งแล้ว
"อุรัมภ์ต้องโทรมาแน่"
โอบกชหัวเราะแปร่ง ๆ
"สามอาทิตย์แล้วนะคะที่กชไม่ได้พบคุณรัมภ์ นี่เค้าจะไม่ให้กชพบหน้าอีกเลยเหรอคะ กชจะได้เจอ
เค้าเมื่อไหร่คะอา"
"ช่วงนี้ที่กรมฯ กำลังยุ่งน่ะ ทุกคนก็ยุ่งด้วยกันทั้งนั้นแหละ จะเจออุรัมภ์แน่ ๆ ก็.....งานฉลองหอ
ประชุมเขาไปแน่"
โอบกชทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ซบหน้ากับโต๊ะ
"ถ้ากชยังอยากจะไปอยู่อีกก็ได้นะ อาจะไปเป็นเพื่อน"
เขาบอกเสียงแข็ง กำลังขุ่นใจอยู่เช่นกัน
"อาไปแล้วได้อะไรคะ?"
"อารู้ อาไม่ใช่อุรัมภ์ แทนกันไม่ได้ใช่มั้ย?"
เขาตรงเข้าไปดึงหล่อนให้ยืนขึ้น
"ฟังให้ดี ๆ นะ อามีบางสิ่งที่ต้องการจะบอกกชมานานแล้ว ตั้งแต่อารู้ว่ากชกับอุรัมภ์เริ่มรู้จักกัน
แต่พอตอนนี้.....อารู้แล้วว่ากชไม่เปิดใจสำหรับความจริงแน่ ๆ.....กชคงจะทนมันไม่ได้.....แต่ยังไงกชก็จะต้อง
ทนมันให้ได้นะ มองให้เห็นสิว่าสิ่งใดคือความเป็นจริง กชโตแล้ว เอาคำพูดของอาไปคิดดูให้ดี ๆ แล้วเราจะ
ได้พบกันอีกครั้งในวันงานนะ"
"อาจะบอกอะไรกชคะ?" หล่อนถาม
ยุทธภูมิปล่อยให้หล่อนนั่งลงตามเดิมก่อน จึงพูด
"อาไม่ใช่อุรัมภ์ บอกอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ กชคงจะไม่เชื่อ"
ยุทธภูมิก้าวลับประตูไป สตาร์ทรถแล้วขับออกไป โอบกชยังนั่งซึมอยู่.....แล้วคิด
ความจริงอะไร.....ถึงทนไม่ได้
"กชต้องทนมันให้ได้นะ....."
คำพูดของยุทธภูมิวนเวียนอยู่ในสมอง
ก็อะไรล่ะ?
โอบกชเหยียดกายยาว ตั้งใจนอนผ่อนคลาย
อะไรกำลังจะเกิดขึ้นรึเปล่าหนอ?.....
หล่อนรู้สึกเพลีย อุรัมภ์ทำให้ผิดหวังอีกแล้ว หมู่นี้เขาเป็นอะไรไปหนอ ห่างเหินและไม่สนใจ
หล่อนเลย ทำเหมือนหลอก นึกจะทำอะไรก็ทำได้ลงคอ หล่อนก่ายหน้าผากอย่างอ่อนแรง โลกนี้เงียบ
เหงาลงทุกครั้งเมื่อไม่มีอุรัมภ์
ความร้ายกาจของความเดียวดายกัดกินหัวใจคนได้ทีละน้อย ที่สุด.....เมื่อทนพิษของมันไม่ได้ คน
บางคนก็หันมาต่อสู้กับมัน ความพ่ายแพ้ทำให้คนเหล่านั้นวิ่งหนีความจริง หนีตัวเอง.....ก็มีใครบ้างละ ที่
หนีสิ่งเหล่านี้พ้น.....รังแต่จะทำลายชีวิตตัวเองเท่านั้น.....ก็คงจะพ้นความทุกข์ไปได้
โอบกชคว้าหมอนอิงมากอดไว้แน่น ราวกับจะหาความอบอุ่นจากใครซักคน แต่...คนนั้นไม่อยู่เสีย
แล้ว เขาไปแล้ว
หล่อนอยากเกลียดอุรัมภ์ แต่ทำไม่ได้ในตอนนี้ แค้นเคืองสิ่งที่ทำให้อุรัมภ์ต้องห่างหล่อนไป
หล่อนไม่เกลียดอุรัมภ์แน่ หากแต่ย้อนนึกถึงทุกเรื่องที่ผ่านมา อุรัมภ์ทำท่า.....ก็อาจทำท่าเท่านั้นว่ารักหล่อน
แต่พอถึงคราวเป็นเรื่องเป็นราวเข้าจริง ๆ เขาก็เหลวไปตามน้ำเสียทุกครั้ง
เรื่องเรือนหอ.....เรื่องแต่งงาน
ทำไมโอบกชจึงเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ อาจมีความไม่จริงอยู่มากมายในคำพูดของอุรัมภ์ แม้นว่าเขา
ไม่เคยบอกว่ารักเลย แต่หล่อนก็ยังปักใจอยู่เช่นเดิม ก็สนิทสนมกันถึงเพียงนี้จะไม่เรียกว่ารักหรือ?
<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>
..
|
|