ตอนที่ 16...

    นายทหาร ในชุดขาวเต็มยศถอดหมวกวางลงบนเบาะหลังรถ ถอดเสื้อนอกสีขาวที่ประดับดาวไว้บนบ่าออก ให้เหลือแต่เสื้อยืดตัวนอกไว้ข้าง ๆ หมวก หันมองคนที่นั่งมาด้วย
    "หนาวรึเปล่า"
    "ไม่ค่ะ" โอบกชตอบ "นี่ใช่มั๊ยคะ ความจริงที่อาเคยอยากจะบอกกช แล้วอาทำไมไม่บอกกชล่ะ คะ.....ทำไมไม่บอกกชตั้งแต่ตอนแรก....." นัยน์ตาหล่อนยังคงจับจ้องอยู่ตำแหน่งเดิม คือมองออกไปไกล แสนไกล น้ำเสียงปราศจากความชิงชังใด ๆ
    "โทษอาเถอะ.....อย่างโทษตนเองหรือคนอื่น ให้อาเป็นคนผิดคนเดียว อาไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น"
    "ไม่ค่ะ ไม่มีใครผิดหรือถูก มันเป็นไปตามพรหมลิขิตต่างหาก" หล่อนพยายามทำใจให้คิดได้อย่างที่พูด
    "กชจะไปจากที่นี่ซักพักนึง ให้เวลาตัวเองสำหรับลืมเรื่องพวกนี้"
    หล่อนปาดน้ำตาทิ้ง แต่มันก็ยังพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
    "จะหนีตัวเองไปทำไม หนีมันไม่พ้นหรอกนะ กชเหลือความนับถือตัวเองไว้บ้างรึเปล่า....."
    "แต่กชต้องการเวลานะคะอา"
    หญิงสาวพยายามเข้มแข็ง ไม่เข้าใจถึงความรู้สึกลึกล้ำของคนใกล้ ๆ ว่าเป็นห่วงและอาทรเพียงใด
    "แล้วกชจะกลับมาเมื่อไหร่.....หรือว่าไม่คิดจะกลับมาอีก"
    สิ่งที่ยุทธภูมิกลัวมากกว่า กลัวว่าหล่อนจะคิดอะไรสั้น ๆ กลัวว่าหล่อนจะไม่กลับมาอีก
    "กชอธิบายไม่ถูกนะคะ กชอยากลืมมันให้เร็วที่สุด อาขา.....อาเข้าใจกชมั๊ยคะ....."
    "อาไม่ต้องการเพียงแค่ให้กชลืมนะ อาอยากให้กชยอมรับ.....แล้วสู้กับมันให้ได้ สู้กับความจริงไงล่ะ.....ฟังอานะ กชไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก ยังมีคนต้องการกช กชต้องอยู่เพื่อตัวเองและคนเหล่านั้น ไม่ว่ากชไปอยู่ที่ไหน กชจะต้องกลับมา โลกของความจริงอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ...อย่าขังตัวเองไว้ในความฝันอีกเลย"
    ยุทธภูมิให้กำลังใจแก่หล่อน โอบกชรับฟังไว้เพียงแค่ทฤษฎีเท่านั้น ไม่มีแรงบันดาลที่จะทำตามที่เขาแนะนำได้ เขาไม่รู้จะบอกหล่อนอย่างไร.....ถึงความต้องการที่จะปกป้องคุ้มครองหล่อน
    ยุทธภูมิออกรถหลังจากจอดข้างทางมาเป็นเวลานาน เขาวกกลับทางเดิมเพื่อพาหล่อนกลับบ้าน
    "อาพากชกลับบ้านล่ะนะ กชอาจจะต้องการอยู่คนเดียว สิ่งที่อาพูดไป มันอาจจะไม่สำคัญพอก็ได้ เพียงแต่อาเป็นอาเท่านั้น ไม่ใช่อุรัมภ์....." เขาบอกขุ่น ๆ
    "อาอย่าพูดถึงเค้าอีกเลยค่ะ" หล่อนซบหน้ากับมือตัวเอง
    จวบเส้นทางมาสุดลงตรงหน้าทาวน์เฮาส์หลังเล็กๆ ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย ฝ่ายหนึ่งบึ้งตึง ฝ่ายหนึ่งซึมเศร้า แทบจะตลอดทาง
    "ไปล้างหน้าล้างตาแล้วขึ้นนอนซะ" เขาสั่ง ทำตัวเป็นผู้ปกครอง หญิงสาวไม่ได้ปฏิบัติตาม หล่อนลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านไป ส่วนยุทธภูมิเดิมตามเข้าไปพร้อมกับบอก
    "อาจะอยู่เป็นเพื่อนข้างล่างนะ.....อาจะไม่ไปไหนเลย.....กชหลับให้สนิทนะ"

    ยุทธภูมินั่งเงียบ ๆ ในห้องรับแขกชั้นล่าง ไตร่ตรองเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมา
    เขาไม่สามารถโทษใครร้อยในร้อยส่วนได้ว่าเป็นคนผิดหรือถูก ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วนั้นมีปัจจัยหลายด้านที่เข้ามาเกื้อหนุนให้มันสานต่อกันไปเอง ไม่ได้เริ่มต้นที่คนใด หลายคนมีส่วนร่วมพอ ๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นเขา อุรัมภ์ หรือโอบกชก็ตาม ทุกคนเป็นตัวของตัวเอง.....ทำไปเพราะอำนาจจากตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
    คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็เผลอหลับไป

    จนละอองแดดสาดอาบใบหน้าในตอนสาย เขาจึงลืมตาสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบตัว
    เขารีบล้างหน้าล้างตา จัดอาหารเช้าง่ายๆ กาแฟกับขนมปังสองที่แล้วขึ้นไปเคาะประตูห้องโอบกชปลุกให้หล่อนตื่น.....เขาไม่รู้ว่าหล่อนได้นอนหรือไม่
    หล่อนบอกให้เขาทานไปก่อน
    ฟังจากน้ำเสียงไม่เหมือนคนที่หลับแล้วตื่นขึ้นอย่างสดใสเลยสักนิด แต่เขาก็ทำตามที่หล่อนบอกลงมานั่งรอที่โต๊ะรอไม่นานหล่อนก็ลงมา กลิ่นแป้งรวยรินมากับตัว คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเดา
    "ไม่ได้นอนเลยใช่มั้ย?"
    หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ สีหน้าไม่ดีนัก
    เขาเลื่อนถ้วยกาแฟให้ หล่อนดื่มเพียงเล็กน้อย
    "ยังทำใจไม่ได้เหรอ....." เขาถามเสียงนุ่มหู
    "ค่ะ.....ให้เวลากับมันมามากแล้ว ให้อีกหน่อยสำหรับที่จะทำใจคงไม่เป็นไร มันทำให้กชรู้จักความหมายของคำว่ามนุษย์ดีขึ้นอีกเยอะ"
    หล่อนว่าเรื่อย ๆ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนฟังเลย ก้มมองแต่ของเหลวสีโกโก้ในถ้วย "อายุทธคะ.....ขอบคุณที่อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน กชว่า.....อาควรจะกลับไปก่อนนะคะ"
    เขาไม่ได้ชะงักกับคำพูดนี้ ยังคงดื่มกาแฟเป็นปกติ
    "อืมห์.....อากำลังคิดเหมือนกัน เอาละ" เขาวางถ้วย "เย็น ๆ อาจะมาอีก ดูแลตัวเองให้ดีที่สุดนะ" เขาลุก
    "ขอบคุณค่ะ"
    "เออ ขอโทษนะ ขอกุญแจบ้านสำรองไว้ชั่วคราวได้มั้ย?"
    โอบกชมองเขาอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังชั่งใจ แต่แล้วก็ไปหยิบมาให้แม้จะไม่เข้าใจการกระทำนั้นนัก
    เขาเคลื่อนรถออกไปแล้ว โอบกชปิดประตูหน้าต่าง เตรียมจัดกระเป๋าเดินทาง
    .....อยากไปอยู่ไกล ๆ สักพัก.....ไม่ต้องตามหานะคะอา.....หล่อนเขียนไว้บนไวท์บอร์ดแค่นี้
    หล่อนจะไปหามารดาที่บวชชีอยู่ต่างจังหวัด อยู่ใกล้ความบริสุทธิ์สักพักหนึ่ง คงทำให้ลืมเรื่องร้าย ๆ ในใจได้ที่สุดกระมัง โอบกชคิด

    <อ่านต่อฉบับหน้า>

    เขียนโดย :
    sea_view@hotmail.com

นวนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นราวปี พ.ศ. 2528 ค่ะ ก็สิบกว่าปีมาแล้วแน่ะ เผลอแป๊ปเดียวคนเขียนก็อายุเข้าไปสามสิบ กำลังพยายามเขียนเรื่องใหม่ๆแต่ก็ไม่ค่อยจะมีเวลา เพราะเวลาส่วนตัวน้อยลง หวังว่าจะได้รับฟัง Feed Back จากคนอ่านบ้าง ว่ารู้สึกอย่างไร ช่วยแสดงความเห็นหน่อยนะ


: แสดงความคิดเห็น

ชื่อ/email:

ความคิดเห็น:

Thanks,You are visitors number since 12/08/2000