ตอนที่ 17...

    ผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายการจัดการลุกขึ้นวันทยหัตถ์เคารพผู้มียศสูงกว่าในทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
    นายทหารเครื่องแบบสีเขียวอ่อนชุดปกติ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์ตามรับความเคารพ
    "หมวดอยู่ข้างในหรือเปล่า"
    "อยู่ค่ะ" ผู้ช่วยรายงาน
    "งั้นขอพบหน่อย"
    อุรัมภ์แหวกม่านเข้าไปในอีกสัดส่วนหนึ่ง พบนายทหารหัวหน้าฝ่ายการจัดการยศเสมอกันนั่งเป็นสง่าอยู่ เขายืนพิงตู้เอกสาร มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า
    "ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอแกซะอีก แกมาทำงานทุกวันรึเปล่า" ผู้มาใหม่ถาม
    "มาทุกวัน....."
    "แกคงจะไม่ได้หลบหน้าฉันใช่มั้ย"
    "ถ้าหลบ.....แล้วแกจะได้เห็นฉันนั่งคุยกับแกอยู่อย่างนี้เหรอ.....คิดมาก"
    อุรัมภ์เงียบไปครู่หนึ่ง "งั้นก็ดี.....ค่อยโล่งใจ แกสบายดีเหรอดูซึมไปหน่อยนะ".....
    ยุทธภูมิเคาะปากกาในมือเป็นจังหวะเรื่อยเปื่อย
    "หมู่นี้เบื่ออาหารเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ.....เดี๋ยวก็คงหายเอง"
    "ว่าแต่.....แกกับปรีดิ์ เข้าใจกันอยู่ใช่มั้ย"
    "อืมห์.....ปรีดิ์ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอก" อุรัมภ์ขยับตัว ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง "ฉันเองก็จะหยุดเป็นเพลย์บอยซะที....."
    "ทำไม..... ....." ยุทธภูมิทำหน้าแปลก เพราะไม่เชื่อหูตัวเอง
    "ที่ถามนี่ไม่ใช่จะทักท้วงนะ แต่ขอแสดงความยินดีกับผู้หญิงทั่วประเทศไทยซะหน่อย"
    เขาเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะออกมา
    "ปรีดิ์จะมีลูก"
    อุรัมภ์ยิ้มละไม ยิ้มแบบที่ทำให้อีกฝ่ายก็อดยิ้มตามไม่ได้
    "ดีใจด้วย รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่....."
    "เมื่อเช้า ถึงได้แจ้นมาบอกแกคนแรกไงล่ะ เออ....." เขาชั่งใจว่าจะพูดถึงดีหรือไม่ แต่ก็....."โอบกชเป็นยังไงบ้าง....."
    ยุทธภูมิเงียบไปครู่ใหญ่ เขามองออกไปไกลนอกบานเกล็ด บนท้องฟ้าไม่มีเมฆสักก้อน มีแต่ความเวิ้งว้าง.....ไม่รู้ว่าตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหน เย็นวันนั้นเขาไปหาตามที่บอกหล่อนไว้ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าเสื้อผ้าบางส่วนหายไปจากตู้ ข้อความบนไวท์บอร์ดบอกเขาถึงสิ่งที่หล่อนตัดสินใจ
    แต่ข้อความแค่นั้นไม่สามารถเติมเต็มความใคร่รู้ของเขาได้
    อุรัมภ์เงียบรอฟัง
    "เค้าไปไหนฉันก็ไม่รู้ ไปตั้งแต่เช้า ไม่ได้บอกสถานที่.....เวลากลับ.....หรืออะไรก็ได้ที่ชัดเจนกว่านี้ ฉันก็รู้เท่าที่บอกแกนี่แหละ....." สีหน้าเขายุ่งยากใจ แต่แล้วก็กลับกลืนหายไปกับกริยาเคร่งขรึม "ทำไมเพิ่งมาถาม.....เวลาผ่านไปเท่าไหร่"
    "ค่อนเดือนแล้ว" อุรัมภ์ต่อ "ฉันหาตัวแกที่บ้านไม่เจอซักวัน พอลองขับรถผ่านหน้าบ้านโอบกชดู.....ฉันเห็นรถแกจอดอยู่ข้างในทุกครั้ง แล้วแกไปทำอะไรที่นั่น.....ในเมื่อเธอไม่อยู่.....อย่าตอบนะว่าแกไปเฝ้าบ้านให้เธอ"
    อุรัมภ์ไม่ได้ตกใจเท่าที่ควรจะเป็น
    "ฉันรู้ความคิดแกมาตั้งแต่แรกมาขอร้องให้ฉันเลิกเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว แต่แกเพิ่งจะมารู้ตัวเองชัดๆ เมื่อไม่นานมานี้ใช่มั้ยล่ะ"
    "แกยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าแกคิดจะสำเร็จรึเปล่าอุรัมภ์ยักไหล่เล็กน้อย หัวเราะเบาๆ อย่างรู้บางสิ่งแน่นอนอยู่ในใจ เขาคบผู้หญิงมามากมายและผู้หญิงเช่นโอบกชก็ไม่ใช่จะอ่านได้ยาก หรือพบหาได้ยากในหมู่ผู้หญิงไทย ถึงแม้เขาคิดว่าตัวเองจะอ่านหล่อนออกได้เพียงนั้น แต่ก็ไม่อยากปักใจว่าจะเป็นดังที่คิดเสมอ
    "มันขึ้นอยู่ที่ว่าแกทำให้เธอรู้สึกได้แค่ไหนว่าแกต้องการเธอในเวลาอย่างนี้ ถ้าเค้ารู้สึกได้อย่าง มั่นใจเมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันว่าเค้าน่าจะรีบกลับมาในเร็ววันนี้ละมัง"

    <อ่านต่อฉบับหน้า>

    เขียนโดย :
    sea_view@hotmail.com

นวนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นราวปี พ.ศ. 2528 ค่ะ ก็สิบกว่าปีมาแล้วแน่ะ เผลอแป๊ปเดียวคนเขียนก็อายุเข้าไปสามสิบ กำลังพยายามเขียนเรื่องใหม่ๆแต่ก็ไม่ค่อยจะมีเวลา เพราะเวลาส่วนตัวน้อยลง หวังว่าจะได้รับฟัง Feed Back จากคนอ่านบ้าง ว่ารู้สึกอย่างไร ช่วยแสดงความเห็นหน่อยนะ ที่ พูดจาประสาคนชอบเขียน

Thanks,You are visitors number since 26-09-2543