(ตอนจบ).... คลื่นซัดสาดถูกปลายเท้าของปูนจนรู้สึกเย็นไปทั้งตัว น้ำขึ้นมากแล้ว นี่ปูนคงนั่งอยู่ที่นี่นานพอสมควร ปูนเหลียวมองไปรอบๆ รอมและปานตา ทั้งเพื่อนคนอื่นๆอาจขึ้นเรือนนอนกันหมดแล้ว ปูนล่ะ ปูนนั่งอยู่ที่นี่เพื่ออะไร ปูนมาที่นี่เพื่ออะไร มาเพื่อระลึกถึงความหลังที่ปัจจุบันกลายเป็นความเจ็บปวดงั้นหรือ? มือหนักๆ สัมผัสที่ไหล่ของปูนอย่างแผ่วเบา และเมื่อหันไป "พี่รอม" เสียงปูนแหบพร่าและเบาจนแทบไม่ได้ยิน รอมเช็ดน้ำตาที่แก้มของปูนด้วยมือที่สั่นเทา "คิดถึงอดีตแล้วก็ร้องไห้น่ะ ไม่มีประโยชน์หรอก" ปูนมองดวงตารอมลึกๆ เหมือนจะพูดบางสิ่งบางอย่าง รอมอาจจะเข้าใจความหมายนั้นกระมัง จึงเห็นรอมคลายยิ้มน้อยๆที่มุมปาก คล้ายจะปลอบใจ "ความหลังก็คือความหลังนะ แต่ถ้ารอมจะรักใครสักคน รอมก็ยังเลือกจะรักผู้หญิงที่เหมือนปูนอยู่ดีแหละ" ปูนได้แต่มองตารอมอย่างร้าวราน ปูนผิด ปูนดื้อดึง ทำให้ทุกสิ่งถูกทำลายด้วยมือของปูนเอง "พี่รอม ปูนขอโทษนะ ที่ผ่านมาทั้งหมด" "ปูน ลืมมันไปเถอะ" รอมลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน " พี่ก็ไม่เคยลืมปูนนะ แต่พี่ ให้เวลา เพื่อจะรอปูน ให้ปูนกลับเป็นคนที่ร่าเริง น่ารัก เหมือนเดิมไง แต่ก็รอ รอนานซะจนไม่อยากจะหวังอีกแล้ว เชื่อมั้ย" "พี่รอมให้เวลาปูนอีกได้มั้ย ปูนอยากเป็นคนเดิม ของพี่รอม" รอมยิ้ม "แต่ต้องสัญญานะ ว่าจะทำตัวเองให้น่ารัก ไม่ใช่เอาแต่นั่งซึมอย่างนี้" "แล้ววันนี้ พี่รอมจะอยู่ดูพระจันทร์กับปูนไหม" "ก็พี่มาหาปูน เพราะอยากขออยู่ดูพระจันทร์เป็นเพื่อนปูนไง" ปูนหันไปกระซิบคำๆหนึ่งข้างๆหูรอม แล้วรอมก็เห็นแววตาของรอมคนเดิมพราวไปด้วยความสดใจอีกครั้งหนึ่ง.. <<จบค่ะ>> ..

Photo by: Somruthai Narkmoung

Thanks,You are visitors number since 21/08/98