|
(12)....
แขกประจำคนเดิมปรากฏตัวขึ้นอีกที่ประตูบ้าน เดินสบาย ๆ เข้ามาหาอะไรทานในครัวอย่าง
คุ้นเคย เจ้าของบ้านหลับอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงกุกกักในครัว ก็เดาได้ว่าเป็นอุรัมภ์ จึงนอนหลับตานิ่ง
ๆ ไม่ได้ลุกขึ้นมามอง เพียงแต่ส่งเสียงทัก
"วันนี้ขโมยปล้นครัวฉันแต่หัวค่ำเชียวนะ....."
อุรัมภ์เดินหน้ายิ้มออกมา ในมือมีจานของขบเคี้ยวมาด้วย
"ขอแก้เหงาปากนิดเดียวเท่านั้นน่า....."
ยุทธภูมิลุกขึ้นนั่ง เสยผมลวก ๆ วางแมกกาซีนที่เพิ่งอ่านลงข้าง ๆ ตัว คว้าของขบเคี้ยวเข้าปาก
"เป็นไง.....หมู่นี้ได้ข่าวจากหนู ๆ ของแกมาว่าป๋าหายต๋อมเป็นอาทิตย์เลย หลบไปทำอะไรอยู่"
"เจอของดีอีกแล้ว กำลังคั่ว....."
"ผู้หญิงที่ไหน?"
"เพิ่งกลับจากดูงานที่ฝรั่งเศส อยู่เอ็นเคที่เดี่ยวกับที่กชทำงานอยู่น่ะ.....จีบยากจีบเย็นชะมัดเลยว่ะ
ไว้องค์เป็นบ้า"
"แล้วแกเอากชไปไว้ตรงไหน" ยุทธภูมิเสียงขุ่น
"ไว้ที่เดิมนะแหละ งานเปิดหอประชุมใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว สงสัยพิธีแตกก็คราวนี้ หัวหน้าเล่นเชิญ
ทั้งบริษัทเอ็นเคซะด้วย" อุรัมภ์บ่นอุบ แต่ก็ไม่แสดงว่าเดือดร้อนเท่าไร
"แกก็หลบได้มาตลอดอยู่แล้วนี่"
"ครางนี้คงหมดช่องทางจริง ๆ ว่ะ แต่ช่างมันเหอะ พังก็พังไป ไม่เห็นจะแคร์ งานพวกนี้ปีชาติแม่
ปรีดิ์ของฉันไม่เคยพิศมัยจะไป คราวนี้ไม่รู้อาเพทอะไร สงสัยจะเป็นคราวเคราะห์ของฉัน หล่อนเกิดจะไป
ขึ้นมาน่ะสิ"
ยุทธภูมิขำเพื่อนจนต้องหัวเราะออกมา อุรัมภ์เหลือบมามองนิดหนึ่งอย่างคาดการณ์ทุกอย่างเอาไว้
แล้ว
"คราวเคราะห์ของฉัน แต่คราวโชคดีของแก"
"โชคอะไรวะ?"
อุรัมภ์ตอบยุทธภูมิอยู่เพียงในใจ เขาเดาเอาไว้แล้วว่าเหตุการณ์ในวันนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง
"ถึงวันนั้นแกก็รู้เอง"
"แกนี่พูดเรื่อยเปื่อย....." ยุทธภูมิคิดอย่างนั้น "จะว่าไปนะฉันก็เหมือนร่วมมือกับแกต้มผู้หญิงมาเย
อะนะ"
"มันเกี่ยวกับฉันคนเดียวหรอกน่า แกวางตัวดีแล้ว เฉย ๆ อย่างเงี้ย.....รึเกิดเดือนร้อนอะไรขึ้นมาฮึ
ตั้งแต่ฉันยุ่งกับหลานแก"
อุรัมภ์หยิกแกมหยอก เห็นยุทธภูมิเมินหน้าไปนิดหนึ่ง
"ฉันน่าจะบอกหล่อนทุกคนไปว่าแกมีเมียแล้ว ฉันควรจะบอกอบกชให้เร็วกว่าวันนั้นดีมั้ย" เขา
หมายถึงงานวันเปิดหอประชุม
"หล่อนไม่เชื่อหรอกว่า" อุรัมภ์บอกอย่างเข้าใจ "ผู้หญิงที่ฉันคบมาทุกคน พอรู้ว่าฉันมีเมียก็เลิกรา
ไปกันเอง เห็นจะมีรายนี้แหละ ถ้ารู้สงสัยคงเฮิร์ทหนักกว่าคนอื่น จะว่าไปบางทีฉันก็ทำกับหล่อนเกินไป
หน่อย ใช่ว่าฉันโกหกว่ายังไม่มีเมีย แต่ไม่เห็นหล่อนถามแล้วก็คิดเป็นตุเป็นตะไปกับคำพูดของฉันเองด้วย"
"แกเลยหลอกเพลินไป"
ยุทธภูมิดุประชด ๆ ไม่อยากว่าอะไรอุรัมภ์อีก
สักครู่ อุรัมภ์โทรศัพท์ถึงผู้หญิงที่ยุทธภูมิได้ยินชื่อแว่ว ๆ ว่ามัทรีฟังอุรัมภ์ป้อนคำพูดต่าง ๆ นานา
ออดอ้อนเพื่อจะนัดหล่อนกินข้าวกลางวัน รำพันจนหล่อนคงรำคาญจึงรับคำจนได้ในครั้งนี้ อุรัมภ์วางหูแล้ว
อารมณ์ดีจึงชวนยุทธภูมิชนแก้ว
"ไม่ละ พรุ่งนี้วันเสาร์ ฉันจะหลับให้สบายบ้าง"
เขาปฏิเสธไปอย่างนั้น
"โธ่ ไอ้เพื่อนรัก พรุ่งนี้วันเสาร์น่ะสิถึงได้ชวน ฉันหย่อนเบ็ดมาเป็นอาทิตย์ เพิ่งมาสำเร็จวันนี้นี่เอง
แกมาช่วยดีใจกับฉันหน่อยน่า" อุรัมภ์คะยั้นคะยอ พอนึกอีกทีกลับเงียบลง "ตายล่ะสิ พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าฉัน
นัดกับกชไว้ว่าจะไปพัทยาซะด้วยสิ แต่เฮ้ย แกไปจัดการแทนฉันหน่อยแล้วกัน บ้านพักฉันก็สั่งเปิดไว้
เรียบร้อยแล้ว แกไปแทนฉันซะเลย พรุ่งนี้ฉันจะไปทานข้าวกับมัทรี"
"เฮ่ยมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ นัดคนทั้งคนเอาไว้ หล่อนคงอยากไปกับแกมากนะ"
ยุทธภูมินึกถึงโอบกชเมื่อคราวหล่อนมาหาที่บ้าน
อุรัมภ์มองยุทธภูมินิ่ง ๆ.....
"ไอ้ยุทธ ฉันเข้าใจแก" เขาพูดช้า ๆ "ฉันรู้ว่าแกกำลังโกรธฉันจนแทบจะซัดฉันลงไปนอนอยู่แล้วใช่
ไหมล่ะ"
ร่างผึ่งผายยืดขึ้นช้า ๆ กรามขบเป็นสันนูน บอกถึงอารมณ์ที่เจ้าตัวพยายามขังไว้ในที่ของมันอย่าง
เต็มที่
อุรัมภ์ตบบ่าเพื่อเบา ๆ "ฉันขอโทษนะ ฉันก็รู้ว่าแกก็ต้องเข้าใจคนอย่างฉัน เอาละ.....ฉันกลับละ
เพื่อน"
ยุทธภูมิพยักหน้าเล็กน้อย คลายความตึงเครียดลง
"ฉันจะพยายาม....."
<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>
..
|
|