..................(ตอนที่ 3-4)
  • ขอความคิดเห็นในการตั้งชื่อเรื่องให้ด้วยค่ะ....
    : ยุทธภูมิเดินเอามือล้วงกระเป๋า ในใจไม่อยากเดินเล่นฆ่าเวลาอีก เห็นสีหน้าปิติของโอบกชเมื่อครู่.....เขานึกเคืองเพื่อนโดยไม่รู้ตัว เด็กสาวอย่างโอบกชจะรู้จักชีวิตดีแค่ไหน ทำไมต้องเป็นโอบกชด้วยนะ.....โอบกชที่เขารู้จัก เห็นกันมาแต่เด็ก หากเป็นผู้หญิงคนอื่นยุทธภูมิคงไม่ต้องร้อนใจเท่าที่เป็นอยู่.....เขาคิดว่าอย่างนั้น

    (3)....

    ร่างสมส่วนนั้นดำผุดว่ายอยู่เป็นนานก่อนจะขึ้นจากสระ เดินเสยผมลวก ๆ เข้ามาในบ้าน พบสามีกำลังพูดโทรศัพท์ ทันทีที่เขาเห็นหล่อน ท่าทีในน้ำเสียงเปลี่ยนไป เหมือนหล่อนจะไม่ใส่ใจอะไร จึงเดินกลับออกไปนั่งตากแดดอีก
    เขาวางหูโทรศัพท์แล้วตามหล่อนออกไป
    "คุยกับใครอยู่เหรอ"
    หล่อนถาม ดวงตาคมวับนั้นปราศจากวี่แววเอาสาระอันใด ถามเป็นการทักเสียมากกว่า
    เขามองภรรยายาทั่วตัว สายปรีดิ์สวยไม่มีที่ติ ผิวขาวผ่องเป็นนิจหน้าตาหมดจดสะอ้านตา โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในชุดว่ายน้ำรัดเนื้อตัวเช่นนี้.....งามรัญจวนใจไปหมดทุกท่าทาง
    เสี้ยวหน้ารูปมนกับคิ้วคางเหมาะเจาะกันเป็นอย่างดี หล่อนเป็นดาวเมื่ออยู่ในมหาวิทยาลัย และเป็นผู้หญิงที่งามที่สุดเมื่อคราวอุรัมภ์ควงหล่อนในงานฉลองกระบี่
    อุรัมภ์มองหล่อน ลืมตอบคำถามเมื่อครู่
    "นึกยังไงวันนี้ถึงออกมาตากแดด" เขาว่า
    "ขี้เกียจออกไปข้างนอก เบื่อคน คุณล่ะ.....วันนี้วันหยุดแท้ๆ ไม่ออกไปข้างนอกเหรอ"
    "จะออกสายหน่อย"
    สายปรีดิ์ทำท่ารับรู้แล้วกลับยิ้มพรายเหมือนกำลังคาดบางสิ่งอยู่ในใจ
    "ไปหาคุณยุทธเหรอ"
    "ก็.....อย่างนั้น"
    อุรัมภ์ตอบไม่เต็มคำ ทำทีเป็นไม่ใส่ใจ
    "อย่าให้จับได้ก็แล้วกันว่าไปที่อื่น"
    สายปรีดิ์ดักคอ หล่อนหัวเราะน้อยๆ กับอาการไม่ยี่หระของเขา พูดต่อ "อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เลย"
    "บ้าน่า ปรีดิ์"
    อุรัมภ์ว่าเสียงดุ จุดบุหรี่สูบฆ่าเวลา เสมองออกไปรอบ ๆ ตัว "ฉันจะนอกใจเธอไปทำไม เธอสวยออกอย่างนี้" เขาบอกนัยน์ตาพราวพราย
    "เชื่อได้เหรอ.....คุณอาจจะต้องการเปลี่ยนรสชาติก็ได้" สายปรีดิ์เอียงหน้าเข้ามา แววตายียวน "คุณเปลี่ยนมานานแล้วฉันรู้แต่ฉันไม่ใส่ใจหรอกนะถ้าคุณไม่คิดจะคว้าใครมาแย่งตำแหน่งเมียใหญ่จากฉัน"
    "คิดอย่างนั้นเหรอ" เขาหยั่งเชิง รู้ว่าหล่อนไม่ได้คิดอย่างนั้น ที่ขู่ก็เพราะยังจับไม่ได้แน่ชัดต่างหาก"เธอนี่ก็ชอบไปฟังคนอื่นอยู่เรื่อย"
    สายปรีดิ์เดินลงสระตะโกนมาแว่ว ๆ "ถ้าคนอื่นเค้าพูดจริงก็น่าเชื่อไม่ใช่หรือคะ"
    อุรัมภ์ได้ยินไม่ถนัด ตะโกนถามออกไป
    "เธอว่าอะไรนะปรีดิ์ ฉันไม่ได้ยิน"
    สายปรีดิ์ไม่ได้ตอบอันใด อุรัมภ์จึงขยับลุกจากเก้าอี้ผ้าใบ กลับเข้าไปนั่งหลบแดดในบ้าน ตั้งใจจะโทรศัพท์ต่อสัมพันธ์กับแม่งามงอนทั้งหลาย แต่แล้วเขาก็นึกถึงหล่อน.....โอบกช.....
    "สวัสดีค่ะ"
    "ขอสายคุณโอบกชครับ"
    "ใครคะ"
    "ผมอุรัมภ์ครับ นั่นคุณกชหรือครับ"
    "ค่ะ" น้ำเสียงปลายสายร่าเริงขึ้นมาทันที
    "เอ่อ.....เที่ยงนี้คุณมีนัดกับใครหรือยังครับ ถ้าไม่รังเกียจ ผมอยากจะชวนคุณกชออกไปทานกลางวันนอกบ้านกัน"
    "อ๋อ.....ว่างค่ะ กี่โมงดีค่ะ" หล่อนตอบอย่างไม่ต้องคิด
    อุรัมภ์ชะเง้อมองทางประตู เผื่อว่าสายปรีดิ์จะขึ้นจากสระแล้ว
    "สิบเอ็ดโมง ผมจะไปรับที่บ้านนะครับ"
    "ตกลงค่ะ"
    อุรัมภ์ยิ้มพราย หลังจากวางหูโทรศัพท์เรียบร้อย

    (4)....

    ท่ามกลางบรรยากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ ยุทธภูมิเข้ามาเดินเอื่อยๆรับแอรในห้างสรรพสินค้าชั้นดีแห่งหนึ่ง เขาพบสายปรีดิ์โดยบังเอิญในซุปเทอร์มินอล หล่อนซื้อของสองสามชิ้นจากที่นั่น มุศึกอาสาเดินเป็นเพื่อนหล่อนจนเสเข้าไปในมุมเฟอร์นิเจอร์ เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนชมชุดรับแขกอยู่อีกด้าน เพียงเห็นเสี้ยวหน้าหล่อนแวบเดียว เขาจึงขอตัวจากสายปรีดิ์ชั่วครู่
    ยุทธภูมิก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปยังร่างนั้น
    "ชอบเหรอ" เขาให้เสียง
    "อายุทธ"
    โอบกชยิ้มอย่างอารมณ์ดี
    "อายุทธไปไหนมาคะ"
    "ก็มาที่นี่แหละ"
    "แหม.....อายุทธก็ เอ่อ.....อายุทธทานข้าวกลางวันหรือยังคะ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว กชยังไม่ได้ฉลองให้ อาเลย"
    "เนื่องในโอกาสอะไรเหรอ" เขาถามตัวเองไปด้วยในใจ
    "อ้าว ก็เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วอยู่ ๆ ก็ได้พบกันไงคะ" หล่อนว่า "พอดี.....กชอยากจะคุยกับอา"
    ยุทธภูมิคิดอยากจะหยอกหล่อน จึงว่า "เรื่องของเพื่อนอารักขาเปล่า เขาเติมยิ้ม"
    หล่อนหลบสายตาสืบค้น ท่าทีบ่งชัดว่ามีบางสิ่งพิเศษครึ้มอยู่ในใจ จนความปิตินั้นค่อย ๆ ล้นออกมาทางดวงตา
    "งั้นที่ชวนอาก็ข้ออ้างล่ะซิ ไม่ล่ะ.....วันนี้อามีเพื่อนมาด้วย เห็นจะรับเลี้ยงข้าวกชไม่ได้ เป็นอะไรไปนะหลานอา.....หมู่นี้อารมณ์ดีจริง" เขาอ้อมไปอ้อมมาเพื่อจะรอถึงสิ่งที่หลุดออกมาจากปากหล่อนเอง "ถามจริง ๆ เถอะ ทำไมไม่พาแฟนมาด้วยกลัวใครจะลากไปหรือไง"
    โอบกชทำหน้างง ก่อนจะแสร้างกลบเกลื่อนกิริยากระดากอายของตน
    "กชไม่มีหรอกค่ะ"
    "อารู้นะ นายรัมภ์มันแอบพาเอาหลานอาไปเที่ยวบ่อย ๆ"
    "อายุทธรู้ได้ไงคะ" หล่อนหัวเราะแก้เก้อ
    "อาถามจริง ๆ บ่อยหมั้น" ยุทธภูมิทำทีท่าว่าพูดหยอกเล่นตามปกติ ไม่ได้มีการเอาสาระอันใด
    "ก็.....เกือบทุกวันหน่อยค่ะ ส่วนใหญ่จะออกไปทานข้าว" โอบกชเอียงหน้าชะโงกดูหญิงสาวอีกคนที่ยืนแกร่วอยู่ "เอ๊ะ นั่นแฟนอายุทธหรือคะ" สวยจัง"
    "แฟนที่ไหน เพื่อนอา" เขาอยากบอกความจริงกับโอบกช แต่ก็จำใจเก็บไว้ "จริงรื้อ สวยจังนะคะ"
    "เอาละ อาขอตัวก่อนดีกว่า เพื่อนอารออยู่ เอาไว้เจอกันใหม่นะ แล้วโทรไปหาอาบ้าง" ท่อนหลังเขาทิ้งท้ายชัด
    "ค่ะ" แต่โอบกชไม่ได้รู้สึกถึงความใยดีอันนั้น
    ยุทธภูมิเก็บความรู้สึกไว้เงียบงัน นี่อุรัมภ์ก้าวเร็วเกินกว่าที่เขาคิด มองปราดเดียวก็รู้ว่า เป้าหมายของอุรัมภ์นั้นสำเร็จไปกว่าครึ่ง
    สายปรีดิ์ยืนรออยู่ที่นั่น หล่อนถามเขาเมื่อเขามาถึงตัว
    "ใครหรือคะ"
    "หลานครับ" ยุทธภูมิอ้อมแอ้มไม่เต็มปาก นี่เพราะเขาคิดว่าโอบกชเป็นเหมือนหลาน จึงสนใจความเป็นไปของหล่อนทุกขณะ "หลานไม่แท้หน่อยครับ"
    "เหรอคะ ปรีดิ์กำลังสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมหลานคุณมุหน้าตาท่าทางอายุห่างกันไม่กี่ปี"
    "คือ เธอเป็นเพื่อนสนิทของหลานแท้ ๆ ผมอีกที" เขาขยายความต่อ "พิมพ์กาญจน์ไงครับ"
    "อ๋อ.....ปรีดิ์พอจะนึกออกแล้วค่ะ"
    "เธอสนิทสนมกับครอบครัวของผมมาตั้งแต่เด็ก ผมคิดว่าเธอเป็นเสมือนน้องสาวคนหนึ่งของผม" ยุทธภูมิเดินเอามือล้วงกระเป๋า ในใจไม่อยากเดินเล่นฆ่าเวลาอีก เห็นสีหน้าปิติของโอบกชเมื่อครู่.....เขานึกเคืองเพื่อนโดยไม่รู้ตัว เด็กสาวอย่างโอบกชจะรู้จักชีวิตดีแค่ไหน ทำไมต้องเป็นโอบกชด้วยนะ.....โอบกชที่เขารู้จัก เห็นกันมาแต่เด็ก หากเป็นผู้หญิงคนอื่นยุทธภูมิคงไม่ต้องร้อนใจเท่าที่เป็นอยู่.....เขาคิดว่าอย่างนั้น
    สายปรีดิ์แยกไปจากเขาเมื่อหล่อนพบเพื่อนกลางทาง ยุทธภูมิตรงกลับบ้านทันที อาบน้ำแล้วมานอนหลับตานิ่ง ๆ บนเก้าอี้ผ้าใบหน้าบ้าน รับลมชมดาวไปตามเรื่อง
    เสียงกริ่งโทรศัพท์ปลุกเขาจากภวังค์
    "ยุทธภูมิพูดครับ"
    "คุณยุทธคะ ปรีดิ์พูดค่ะ"
    "ครับ ?"
    "หมู่นี้รัมภ์ไม่ค่อยจะติดบ้านเลย ไม่รู้ว่าไปติดผู้หญิงที่ไหนอีก" หล่อนเกริ่น "เออ.....ตอนนี้รัมภ์อยู่บ้านคุณยุทธเปล่าคะ?"
    "มีอะไรเร่งด่วนเหรอ นี่คุณโทรจากไหน?"
    "ยังอยู่กับเพื่อนอยู่เลยค่ะ ไม่ได้พบกันซะนาน ปรีดิ์จะไปฉลองซะหน่อย วันนี้คงกลับดึกด้วย ฝากบอกรัมภ์ด้วยนะคะ"
    "ครับ ผมจะบอกมันให้ ไม่รู้ตอนนี้มันไปอยู่ไหนเหมือนกัน แต่เดี๋ยวคงมาที่นี่หรอก.....เพราะนัดกันไว้"
    อุรัมภ์คงไปหาโอบกช ยุทธภูมิคิด แต่ปากก็โกหกไป
    "ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เบาใจค่ะ ปรีดิ์วางหูละนะคะ"
    "สวัสดีครับ"
    ยุทธภูมิวางหู ทิ้งตัวลงบนโซฟา ในใจอยากหลับแต่ดูเหมือนพยายามอย่างไรก็ไม่สำเร็จสักครั้ง เขาจึงลุกมาดื่มเหล้าแก้เบื่อ
    ราว ๆ เที่ยงคืนได้ อุรัมภ์ปรากฏตัว
    "ยังไม่นอนเหรอ" อุรัมภ์ทัก กลิ่นแอลกอฮอล์แทรกมาตามกระแสอากาศ ตาแดงก่ำ
    "เมามาจากไหนวะ วันนี้นอนนี่แล้วกัน" ยุทธภูมิเข้าไปประคองเพื่อนซึ่งท่าทางป๋อแป๋เต็มที "แล้วจะโทรบอกปรีดิ์ให้เมื่อหัวค่ำปรีดิ์ก็โทรมาถามหาแก"
    "ไม่เห็นจำเป็นนี่นา....." เขาลากเสียง อารมณ์คึกคักเต็มที่ "ไอ้มุ แกรู้มั้ยว่าฉันไปไหนมา.....หือ?"
    "พาโอบกชไปเที่ยวเหรอ.....รึไม่ก็ไปบ้านหล่อน" ยุทธภูมิว่าส่ง ๆ รุนหลังอุรัมภ์ให้นั่ง
    "เออ แกเก่ง" อุรัมภ์นอนแผ่บนโซฟา "เกือบจะได้แอ้มฟรีอยู่แล้วเชียวน๊าา..า"
    "หือ?.....แกว่าอะไรนะ" ยุทธภูมิฟังไม่ถนัด
    "เฮ้อ อีกนิดก็ได้ขึ้นสวรรค์แล้ว"
    "แกทำอะไรเธอ"
    "ฮื้อ ทำเป็นตกใจไปได้ว๊า.....กอดจูบเพลิน ๆ ไปหน่อยน่ะแหละ แกรู้มั้ยเบสิค ๆ แค่นี้เจ้าหล่อนตกใจจนเสียเรื่องหมด แล้วยังมาบอกฉันอีกนะว่ารักกชก็ต้องให้เกียรติกชนะคะ เชอะ.....น้ำเน่า ผู้หญิงพรรค์นี้" อุรัมภ์หัวเราะเยาะ ๆ "ฉันเลยแกล้งวางฟอร์มขึงขังทำเป็นฉุนจัดแล้วถึงมาหาแกนี่ไงล่ะวะ ไอ้เพื่อนรัก" พูดจบอุรัมภ์บ่นอะไรต่อมิอะไรออกมาอีกยืดยาวก่อนจะหลับไปเอง ยุทธภูมิถอดรองเท้าให้เพื่อน พลางครุ่นคิด
    ป่านนี้โอบกชจะเป็นยังไงบ้างนะ

    <<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>

    …………………………………………..

    Thanks,You are visitors number since 19/01/99


    : แสดงความคิดเห็น

    ชื่อ/email:
    ความคิดเห็น: