|
(11)....
โอบกชกลับมาถึงบ้าน หยิบยาใส่แผลมาทาตรงที่ถูกไฟลวก เมื่อครู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหล่อนรีบ
วิ่งไปรับ
"โอบกชค่ะ" หล่อนอยากให้เป็นเขาเสียจริง ๆ
"ผมเอง"
"คุณรัมภ์....." หล่อนจำเสียงเขาได้ หัวใจหล่อนเต้นแรงจนรู้สึก
"ผมเพิ่งกลับจากราชการ คิดถึงคุณจะแย่"
อุรัมภ์ปดไปตามเรื่อง
"ค่ะ กชก็คิดถึงคุณค่ะ.....คุณรัมภ์ค่ะ พากชไปเที่ยวทะเลได้มั้ยคะ กชอยากไปกับคุณ"
"ทะเลเหรอ....." เขากะเกณฑ์เวลาอยู่นาน กว่าจะเอ่ย "เอาสิครับ ถ้ากชอยากไป เอ.....แต่เราจะ
ไปกันกี่วัน"
"ไปเช้าเย็นกลับไงคะ"
"โธ่ ไปทั้งที" เขาออดอ้อน เล็งผลภายหน้า
"ก็ได้คะ ค้างคืนนึง กชไว้ใจคุณว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก แล้วเรื่องบ้านพักจะจัดการยังไงคะ"
หล่อนตื่นเต้น กระตือรือร้น
"กชอยู่เฉย ๆ นะจ๊ะ ผมจัดการเอง กชเตรียมแค่ของของกชนิดหน่อยพอ ไม่ต้องเอาไปมาก บ้าน
พักผมมีที่พัทยา ทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว เอาไปมากเดี๋ยวจะวุ่นวาย" เขาบอกไปตามแกน
"ค่ะ ตกลงเราไปพัทยานะคะ"
"กชว่างวันไหน"
"เสาร์หน้านะคะ กชอยากไปเร็วที่สุดเลย"
"ครับ....." อุรัมภ์ชักระอา เกี่ยวกับอุปนิสัยที่คิดเป็นเด็กอยู่เสมอของโอบกช เขาจึงรับคำแต่เบา ๆ
จริง ๆ แล้วไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญแต่อย่างใด หากเขามีนัดที่สำคัญกว่านี้ การพักผ่อนตากอากาศกับ
โอบกชต้องมีอันยกเลิกแน่นอน
.....อุรัมภ์รอผู้หญิงคนนั้นอยู่ ผู้หญิงที่ชื่อมัทรี
"รัมภ์คะ.....ทำไมเงียบไป"
"เปล่าหรอก กำลังคิดว่าอยากหาคนรู้จักซักคนที่มีความรู้เกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ฝรั่งเศสน่ะ บ้าน
ญาติผมเขาอยากจะได้คนมาช่วยแนะนำ ไม่รู้เหมือนกันนะว่ากชพอจะมอง ๆ ให้ผมได้บ้างมั้ย ผมอยากได้
คนที่เก่งทางนี้โดยตรงนะ"
"มีค่ะเค้าเพิ่งกลับจากฝรั่งเศสเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ให้กชบอกเค้าให้เอามั้ยคะ"
โอบกชไม่รู้เรื่องราวว่ากำลังถูกตบตา อุรัมภ์วางหมากได้แม่นยำและแนบเนียนเสมอ เหยื่อหลงมา
ติดแล้วอยากทำอะไรกับเหยื่อก็ได้
"ไม่ลำบากกชดีกว่า ขอเบอร์ที่บ้านเธอแล้วผมจะติดต่อเอง ติดต่อที่ทำงานมันเป็นเรื่องเป็นราว
เกินไป ผมเบื่อแล้ว พูดอะไรเป็นเงินเป็นธุรกิจไปหมด" เขาบอกเจือหัวเราะ
โอบกชให้เบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของมัทรีแก่เขาไป
"ขอบใจนะจ๊ะกช.....เออ จริงสิ ผมไม่กวนกชอีกดีกว่า พอดียังเขียนรายงานไม่เสร็จ ต้องส่งมะรืน
ซะด้วย"
"รัมภ์คะ....." หล่อนอิดออด
"หือ.....?"
"กช..." โอบกชลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ มันไม่งามสำหรับผู้หญิงเลยซักนิด "กชคิดถึงคุณมากนะคะ"
"ผมรู้ครับ" เขาหัวเราะนุ่ม ๆ มาตามสาย
"แล้ว.....คุณก็คิดถึงกชไม่ใช่เหรอคะ"
"ครับ"
"คุณไม่อยากพบกชเหรอคะ.....กชอยากพบคุณอยากเห็นหน้าคุณนะคะ คุณรัมภ์ รายงานน่ะส่ง
ตั้งวันมะรืนไม่ใช่เหรอคะ ออกมาหากชได้มั้ย คุณเงียบไปตั้งสองอาทิตย์.....กช....."
หล่อนพูดออกไปได้ น่าอายแค่ไหน แต่มีความอายแล้วได้อะไร หล่อนคิด.....ถ้าไม่บอกความ
ต้องการของเราให้เขารู้ เขาจะรู้หรือว่าเราอยากให้เขาทำอย่างไร.....ก็รักเขามากนี่นะ ขาดเขาไม่ได้เสียแล้ว
"เดี๋ยวเสาร์หน้าเราก็เจอกัน"
"โธ่.....แต่"
"ผมวางหูดีกว่านะ" เสียงเขาแข็งขึ้น ไม่ออดอ้อนเหมือนเมื่อครู่เสียแล้ว "ผมวางละนะ ได้มั้ย?"
เขาบอกเป็นเชิงขอความเห็น แต่โอบกชไม่ทันได้อ้าปาก เขาก็วางหูเงียบกริบไปเสียแล้ว
โอบกชอารมณ์ค้าง หล่อนงงงวยอยู่ครู่นึงถึงค่อยวางหูตาม.....อะไรกัน คุณรัมภ์ไม่เคยทำแบบนี้
มาก่อนนี่นะ? ความรู้สึกหวานเมื่อครู่เลยลงไปนอนก้น เขย่ากลับไม่กระจายให้ชื่นหัวใจอีกแล้ว
เอาเถอะ.....แต่ถึงอย่างไรนัดวันเสาร์หน้านี้ก็ยังให้ความหวังหล่อนอยู่บ้าง เราสองคนจะอยู่ด้วยกันในโลก
ส่วนตัว มีแต่รอยยิ้ม เล่นน้ำท่ามกลางแสดงแดด ชมพระอาทิตย์ด้วยกัน หล่อมเริ่มฝันเฟื่อง.....ทำให้หัวใจ
ชุ่มชื่นขึ้นมาบ้าง
<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>
..
|
|