(1)....

ปูนกระชับเสื้อแจ๊คเก็ดให้แนบตัวยิ่งขึ้น ลมทะเลยังคงพัดหวิวๆ คลื่นถั่งโถมเข้าสู่ฝั่งอยู่ไม่ขาดสาย พร้อมกับส่งเสียงซ่าๆ ฟังคล้ายเสียงสะอื้น เหมือนปูนตอนนี้…ปูนกำลังร้องไห้ คนอื่นๆคงจะไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของปูนแน่ ดีแล้ว…ปูนไม่อยากให้ใครรู้หรอก ว่าปูนกำลังอ่อนแอ

หากจะย้อนเวลากลับไปอีกปี วันนี้ ที่นี่ เวลานี้ ก็คงมีปูนกับ "รอม" นั่งชมพระจันทร์ด้วยกัน

เรามาที่นี่ทุกปีเหมือนอย่างวันนี้ เพียงแต่ว่า..เวลานี้..รอมของปูน คงนั่งชมพระจันทร์อยู่กับผู้หญิงอื่น ผู้หญิงที่สวยกว่าปูนมากนัก และคงเก่ง…กว่าปูนอีกด้วยกระมัง

"รอม" เป็นรุ่นพี่หน้าตาดี น่ารัก ช่างฝัน และคุยสนุก ช่างออดอ้อนไปเสียทุกอย่าง รอมเริ่มเป็นคนในอุดมคติของปูนมาตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย เรื่องมีอยู่ว่า….

ตอนนั้น…

รอมเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน แล้วก็ได้ไปร่วมแข่งขันกับโรงเรียนอื่น ส่วนปูนก็เป็นหนึ่งในกองเชียร์สองร้อยคน ที่สมัครใจไปให้กำลังใจแก่นักกีฬา ก็เวลานั้นรอมเป็นเพียงรุ่นพี่ที่ปูนชื่นชมในฐานะรุ่นพี่เท่านั้น เพราะรอมเก่ง และเคยมากระเซ้าเย้าหยอกปูนบ่อยๆ ทั้งยังรู้เรื่องราวหลายๆ อย่างที่ปูนไม่เคยบอกรอมอีกด้วย อาทิวันเกิด หรือแม้กระทั่งที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของปูน

ปูนมองรอมเล่นฟุตบอลอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วอยู่ๆรอมก็ถูกฝ่ายตรงข้ามกระแทกจนล้มลงนอนกลางสนาม ไม่รู้ว่าจิตใจของปูนตอนนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ ทั้งห่วง ทั้งกลัว ทั้งตกใจเพราะเป็นรอม ปูนก็เลยเผลอเรียกชื่อรอมเสียงลั่นโดยไม่ทันรู้ตัว คนอื่นๆพลอยตกใจไปด้วย เพราะเหตุว่ารอมเป็นคนเก่งของทีมคนหนึ่ง แพทย์สนามรีบวิ่งเข้าไปปฐมพยาบาล เพื่อนในทีมก็มามุงกันจนมองไม่เห็นตัวรอมเลย สักพักหนึ่งจึงช่วยกันหามรอมพักไว้ข้างสนาม แล้วส่งตัวสำรองที่ฝีเท้าดีไม่แพ้ใครลงเล่นแทน จากนั้นปูนเลยไม่รั้งรอ วิ่งลงจากสแตนด์เชียร์ไปหารอม พี่รอม…เจ็บมากมั้ย …เป็นอะไรมากหรือเปล่า…ปูนห่วงพี่รอมนะ

แดดเริ่มร่มแล้ว รอมนอนหายใจยาวๆ แดดเผาผิวรอมจนกลายเป็นสีแดงแกมน้ำตาล รอมเอามือประสานกันรองศีรษะที่ชุ่มเหงื่อไว้ รอมมองปูนด้วยสายตาชื่นชม ปูนเองนั่งพับเพียบอยู่ข้างๆตัวรอม มือหนึ่งถือพัดกระดาษพัดแก้ร้อนให้รอมอย่างเก้อๆ

ทำไมมองปูนอย่างนั้นล่ะ…พี่รอม
"เชียร์สนุกมั้ย ปูน"
"สนุกสิ"
"ว้า ถามคำตอบคำอีกแล้ว"
รอมโอดครวญ แล้วส่งสายตาออดอ้อนมาให้ตามประสา
"ก็จะให้คุยเรื่องอะไรล่ะ… เรื่องฟุตบอลเหรอ ก็ชนะแล้วไง"
"แล้วกันสิ เด็กคนนี้"
"เด็กบ้าเหรอ"
รอมหัวเราะกังวาน พลางมองไปรอบๆตัว คนอื่นๆกลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงดวงอาทิตย์ดวงโตสีแดง ต้นไม้ใบหญ้า แล้วก็…ปูนกับรอมเท่านั้น
มือที่ถือพัดกระดาษอยู่นั้นยังคงแกว่งกระพืออยู่อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย แขนเรียวเล็กอีกข้างที่ยันกายของเจ้าของร่างนั้นก็ดูคล้ายจะโอนเอนไปมาอยู่บ้าง แต่ก็ยืดตึงอย่างเข้มแข็งเสมอ… ปูน..รุ่นน้องตัวเล็กๆ ที่บอบบางน่าทะนุถนอม ทั้งอ่อนไหวและไร้เดียงสาในสายตาของรอม…
"ปูนจะกลับหรือยัง" รอมถาม
"พี่รอมหายเจ็บหรือยังล่ะ ถ้ายังเจ็บอยู่ ปูนจะนั่งเป็นเพื่อนให้ก่อนก็ได้"
"พี่รอมยังเจ็บอยู่ ปูน…ห่วงพี่มากมั้ย"
"จะให้ห่วงหรือเปล่าล่ะ"
ปูนตอบทีเล่นทีจริง ทำให้อีกฝ่ายตั้งชั่งใจในคำตอบของตน
"ถ้าจะให้ปูนห่วงพี่ ห่วงมากๆ…จะดีมั้ย"
ทั้งน้ำเสียงทุ้มนุ่ม และสายตาจริงจังแน่วแน่…ทำให้ปูนรู้สึกเขินอยู่บ้างที่รอมถามแบบนี้…แล้วจะตอบอย่างไรดีล่ะ?
"พี่รอมไม่เห็นมีอะไรน่าห่วงซักหน่อย" ปูนตอบไป
รอมยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วจึงทำในสิ่งที่ปูนไม่คาดคิด รอมแกล้งสะกิดที่ข้อพับแขนของปูนเบาๆ…เบาๆ เท่านั้น แขนที่ยืดตึงอยู่ก็เลยพับลง พลอยทำให้เจ้าของร่างทรุดลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว…
รู้สึกชัดๆอีกที จมูกของรอมก็มาอยู่ตรงแก้มนวลใสของปูน เสียงสูดหายใจนุ่มหูยิ่งทำให้ปูนทั้งกระดากและตกใจ

พี่รอม…พี่รอมขโมยไปแล้ว หอมแรก..

"อย่าโกรธพี่นะปูน" ฺ
เสียงกระซิบของรอมทำให้ปูนต้องผละออกห่างโดยทันทีทันใด รอมลุกขึ้นนั่งข้างๆบ้าง พลางเอียงหน้าเข้ามาใกล้ แล้วพูดเสียงอ่อยๆ สีหน้าและสายตายังคงมีแววจริงจัง
"ปูนรู้แล้วใช่มั้ย ว่าพี่รู้สึกยังไงกับปูน พี่ไม่ต้องบอกนะ"
ปูนเพียงแต่พยักหน้า ไม่กล้าเอ่ยอะไร
"ปูนจะไม่ตอบเชียวเหรอ ว่าปูน…"
เพียงวาจาออดอ้อนของรอมสองสามคำ จิตใจของปูนก็อ่อนไหว ราวกับจะหลอมละลายไปเพราะความปลื้มใจ
"พี่รอมดูปูนไม่ออกล่ะสิ…"
รอมยิ้มกว้างอย่างสบายใจ ดวงตาของรอมเหม่อมองไปทีดวงอาทิตย์สีแดงแกมแสดดวงโตที่เริ่มจะลับทิวไม้ไปทีละน้อย…

<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>

…………………………………………..