|
(10)....
ยุทธภูมิครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบตรงสนามหญ้าเป็นปกติ สำหรับเขาที่เสาร์อาทิตย์ไม่ออกไป
เตร็ดเตร่นอกบ้าน
รถชาเรดเล็ก ๆ เคลื่อนมาจอดหน้าบ้าน เจ้าของรถปรากฎตัวแล้ว เขารู้ว่าเป็นหล่อนและดีใจที่
หล่อนมา
"เข้ามาสิ วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ ถึงมาหาอาได้" เขาออกไปเปิดประตูรับ หล่อนเดินเพลีย ๆ สี
หน้าเบื่อโลก
"นั่งสิ เป็นอะไรไปน่ะเรา"
"เบื่อ ๆ ค่ะ....." โอบกชทรุดนั่งบนแนวหิน เงยหน้ารับแดด
"รอเดี๋ยว อาจะไปหาอะไรมาให้ทาน"
"ขอบคุณค่ะ กชกำลังหิวอยู่เหมือนกัน"
หล่อนเหยียดยิ้ม ค่อย ๆ ถอดรองเท้าแล้วนั่งขัดสมาธิ
"กชคงไม่ได้มากวนใจอานะคะ อากำลังอยากอยู่คนเดียวรึเปล่าก็ไม่รู้" หล่อนออกตัว "อยู่บ้านคน
เดียวมันเหงาจังนะคะ อายุทธชอบอยู่บ้าน.....ไม่เหงาเหรอคะ"
"อาหาอะไรทำอยู่เรื่อย.....กชนะคนขี้เหงาอยู่แล้วนี่ จำได้มั้ยตอนเด็ก ๆ กชเคยร้องไห้ขี้มูกโป่งมา
หาอา"
"เพราะเหงาเหรอคะ?"
ยุทธภูมิเอนหลังลงที่เดิม
"อย่างนั้นมั้ง....." เขาหัวเราะนิดหนึ่ง
"ไม่อยากเชื่อเลยค่ะ ว่าอาจำได้"
"ไม่รู้นะ อยู่ ๆ มันก็ผุดขึ้นมาเอง"
โอบกชทำตัวสบายขึ้น แต่สายตาหล่อนว่างเปล่าเสียจนยุทธภูมิแอบหดหู่
"เออ.....กชสนใจมั้ยว่าอาหาอะไรทำอยู่ตอนนี้" เขาเริ่มต้นอยากให้หล่อนพูดคุยมาก ๆ อยากให้
หล่อนไม่ทำตัวสมองว่างเปล่าเช่นนี้ เห็นดวงตาหล่อนแวววาวขึ้นมาวูบหนึ่ง "มาดูผลงานของอากันมั้ย
ตามอามาสิ"
โอบกชตามเข้ามาหลังบ้าน แม้เนื้อที่หลังบ้านจะเล็กนิดเดียว แต่เจ้าของบ้านก็เข้าใจจัดเป็นสวน
มีคูน้ำเล็ก ๆ เหมือนเป็นโลกน่ารักอีกใบ
"น้ำใสจังค่ะ ถ้ามีเรือเล็ก ๆ ซักลำมาแล่นก็คงจะดีนะคะ"
"นี่ไงอาเพิ่งทำเสร็จเมื่อคืนนะ ลองลอยดูสิ"
เขาวางเรือป๊อกแป๊กลงบนดิน จุดเทียนไข เมื่อน้ำเดือดก็มีแรงขับดัน เรือก็เคลื่อนไปได้พร้อมกับมี
เสียงแป๊ก ๆ ดังออกมา
"เสียงมันป๊อกแป๊กสมชื่อนะคะ" โอบกชเพลินไปด้วย มองเรือลำเล็ก ๆ แล่นไปตามคูจำลอง
ไม่นานเมื่อน้ำเหือดหมดแล้ว เรือก็หยุดวิ่ง
"กชอยากไปเที่ยวทะเลจังค่ะ" หล่อนบอกเสียงเครือ "หมู่นี้คุณรัมภ์สบายดีรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะ
ไม่เห็นโทรไปหากชบ้างเลย ถ้าอาเจอเค้าบอกให้เค้าโทรมาหากชบ้างนะคะ"
นี่หรือคือต้นเหตุความเซ็งโลกของโอบกช
"มันไม่โทรไปนานแล้วเหรอ"
"อาทิตย์สองอาทิตย์แล้วค่ะ....." น้ำเสียงแผ่วลงไปอีก "ถ้าเขาโทรมาละก็ กชจะชวนเขาไปเที่ยว
ทะเล.....อาว่าดีมั้ยคะ"
ยุทธภูมิเงียบ รู้ว่าหล่อนคงไม่ต้องการคำตอบ
"ป่านนี้เค้าทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้นะคะ"
หล่อนวักน้ำใส่แอ่งที่ใช้สำหรับต้มน้ำของเรือ จากนั้นหยิบไม้ขีดมาจุดเทียน ขีดสองครั้งไม้ขีดหัก
หล่อนจึงหยิบก้านใหม่ แต่จับใกล้โคนจนเกินไป เมื่อติดไฟเลยลามไปถึงปลายนิ้ว โอบกชสะบัดมือ
เต็มแรง
"เป็นอะไรรึเปล่า?" ยุทธภูมิคว้ามือหล่อนมาดู เห็นรอยคราบดำของเถ้าไม้ขีด เขาเป่ามันออก
"ร้อนจัง เวลาพองคงจะแสบนะคะ"
"มาทายาดีกว่านะ" เขาดึงหล่อน
"ไม่ต้องหรอกค่ะ กชกลับดีกว่าค่ะ"
"ก็เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ"
โอบกชหรุบตาลงต่ำ ซ่อนเงาขาวที่กลอกไปมาในดวงตาที่สุดมันก็ล้นออกมาเป็นสาย
"กช....."
"แสบนิ้วซะแล้วสิคะ กชกลับดีกว่าค่ะ"
หล่อนซ่อนสีหน้าเจ้าทุกข์ ผละจากเขา.....มือยังกุมนิ้วที่เจ็บอยู่ตลอดเวลา
"ตอนเด็ก ๆ นะคะ กชชอบให้อายุทธพาไปเที่ยวเวลาที่กชรู้สึกไม่สบายใจ แต่ตอนนี้กชโตแล้ว.....ไป
คนเดียวได้ค่ะ อายุทธไม่ต้องถามนะคะว่ากชจะไปไหนต่อ" หล่อนบอกขณะเขาเดินมาส่งที่รถ
"อาไม่ถามหรอก....."
"กชจะกลับไปทำเรือป๊อกแป๊กลอยในอ่างอย่างอายุทธนะคะ" หล่อนยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะสตาร์ทเครื่อง
ขับออกจากที่นั้นไป
ยุทธภูมิอยากดึงหล่อนเข้ามากอด แล้วปลอบให้หล่อนเข้าใจถึงความเป็นไปในโลก ไม่ปล่อยให้
หล่อนลื่นไหลไปด้วยตัวเองเช่นนี้
แต่เขาทำในสิ่งที่ตัวคิดไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว.....เพียงบอกความจริงว่าอุรัมภ์มีภรรยาแล้วเท่านั้น...
เขาก็ลังเล ลังเลเพราะกลัวจะเป็นการทำลายจิตใจหล่อน
<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>
..
|
|