|
(6)....
หญิงสาวเคาะปากกาในมืออย่างใจลอย ไม่ทันสังเกตถึงแววตาฉงนของอีกฝ่ายที่กำลังเดินรี่เข้ามา
ดูเหมือนหล่อนจะไม่หันมองเขาด้วยซ้ำ
"ยายกช"
โอบกชสะดุ้งเล็กน้อย เงาขาว ๆ สะท้อนกลอกไปมาในดวงตา หล่อนหลบตาวูบ เกลื่อนสีหน้าไม่
สนิท "อะไรอีกล่ะ"
"เปล๊า....." เพื่อนร่วมงานขึ้นเสียงสูง นึกฉุนที่หล่อนทำท่าปิดบังอะไรไว้ "มายืมโทรศัพท์โต๊ะหล่อน
ใช้"
"เอา.....เอาสิ" เสียงตะกุกตะกักในลำคอ ยังตั้งตัวไม่ติด
"ไม่ล่ะ เพิ่งเปลี่ยนใจเมื่อกี้" เขาเหลือบสังเกตหลายตลบ "เห็นคนมันซึมเลยหมดมู้ด"
หญิงสาวหัวเราะหึ ๆ ไม่จริงจังอะไร แหงนขึ้นมองชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"จะมายั่วงั้นเหรอ กลับไปโต๊ะซะไป.....คม"
นิคมมองย่างค้นหา
"หมู่นี้แปลก ๆ นะ อารมณ์ไม่ค่อยจะปกติ"
"เธอพูดถึงตัวเองเหรอ" โอบกชคว้าปากกาเขียนแบบมาลงเส้นบนกระดาษไข
"พูดถึงเธอต่างหาก....." นิคมดึงปากกาจากมือ จ้องหน้าตรง ๆ "เธอเป็นอะไร?"
"ไม่เป็นอะไร" โอบกชชักหงุดหงิด
"เดี๋ยวก็อารมณ์ดี เดี๋ยวก็ซึมเศร้า.....ความรักเป็นพิษรึไง"
"เรื่องอะไรของเธอ" หล่อนแย่งปากกาคืนมา
เพื่อนร่วมงานคนอื่นหันมาสนใจ
"สองสามวันมานี้นายร้อยคนโปรดเค้าไม่โทรมาเลยนี่น่ะ องค์หญิงเลยเศร้า"
นิคมเท้าคางบนโต๊ะ ยั่วโทสะ
โอบกชกระแทกปากกากับกระดาษ อ้าปากจะว่ากล่าวนิคม แต่เสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นนิคมแย่งรับ
"เอ็น เค เดคเคอร์เรเตอร์ ครับ"
"ขอสายคุณโอบกชครับ" เสียงทุ้มกังวานบอกความต้องการ "ผมร้อยโทอุรัมภ์ จิระประการ"
นิคมยื่นหูโทรศัพท์ให้โอบกช ด้วยอยากกวนโมโหจึงยอมเสียมารยาทยืนฟัง
"กชค่ะ".....หล่อนกรอกเสียง
"กชหายโกรธผมหรือยัง เที่ยงนี้อยากเจอกชจริง ๆ ออกมาได้มั้ย"
"คุณรัมภ์ไม่ไปทำงานหรอกหรือคะ"
"ครับหยุดมาสองวันแล้ว ไม่ค่อยสบาย" ฟังจากเสียงแล้วไม่มีวี่แววว่าจะเป็นอย่างที่ว่าสักนิด
"เป็นอะไรมากมั๊ยคะ" โอบกชห่วงใยเขาเต็มที่ "ไปหาหมอรึยัง"
"ไม่เป็นไรมากหรอกครับ.....เพลีย.....ตั้งแต่วันนั้นทานเหล้ามากไปหน่อย ไม่เคยทานหนัก....."
"ค่ะ กชทราบ....." เสียงอ่อยลงไป หล่อนอยากโทษตัวเอง
"เออ คนรับโทรศัพท์เมื่อกี้ใครน่ะ?"
"เพื่อนร่วมงานค่ะ ทำไมเหรอ" โอบกชเหลือบมองดูนิคม เขามองหล่อนอยู่เช่นกัน รู้ว่ากำลังถูก
พูดถึง สีหน้าชายหนุ่มตึงไป
"ผมโทรมาเจอเขารับโทรศัพท์ที่โต๊ะกชหลายครั้งเลยนะ ท่าทางเขาขวาง ๆ ชอบกล" อุรัมภ์หัวเราะ
เล็กน้อยมาตามสาย
"คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ.....เอ้อ แล้วกชจะออกไปนะคะ"
หล่อนรีบตัดบท เกรงใจที่ทุกคนเริ่มมอง
"ยังไงก็จะรอเสมอ.....สวัสดีครับ"
โอบกชวางหูแล้ว นี่เป็นเวลากว่าสิบเอ็ดโมง.....เวลาอีกชั่วโมงคงพอเพียงสำหรับการจัดเตรียมงาน
ให้เรียบร้อย โอบกชลงมือเร่งงาน หลังจากบอกนิคม
"เธอจะเฝ้าอยู่อย่างนี้ก็ตามใจนะ"
โอบกชไม่มีใครอยู่ในสายตานอกจากอุรัมภ์จริง ๆ นิคมตระหนักในข้อนี้ แต่ก็ยังไม่วายอยากจะมา
ข้องเกี่ยวกับหล่อน แม้เขารู้ว่ามันไร้ค่า.....เขาก็ไม่คิดละความพยายาม
"จะออกไปไหนอีกล่ะ" นิคมถาม
"ฉันจะตอบคำถามของเธอเป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะ ฉันจะออกไปข้างนอกไม่กลับมาอีก เออ.....
พี่ทานตะวันคะ เที่ยงนี้กชไม่กลับนะคะบอกหัวหน้าให้ด้วย"
พี่ทานตะวันพยักหน้าหงึก ๆ มองนิคมและโอบกชเลิ่กลักไม่วายถาม
"เธอสองคนทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ คราวนี้เรื่องอะไรอีก"
นิคมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หมู่นี้กชไม่ค่อยสบาย หงุดหงิดบ่อย"
"รักษาสุขภาพหน่อยสิ" เขาสอด เห็นหล่อนทำตาเขียวใส่แล้ว จึงปิดปากสนิท
<<ยังมีต่อ ฉบับหน้า>>
..
|
|